Rozdział 1

 -To przyjdę z kumplem i mi pomożesz. 

-Johann, ale wiesz, że...

-Proszę, proszę, proszę... Zależy mi.

-Może to przemyślisz?- Mruknęłam przez telefon. 

-Chcę to zrobić, jestem tego pewny. 

-No to skoro jesteś tego pewny to zaczekaj jeszcze jakieś 5 lat. Nic ci się nie stanie jak poczekasz. 

-A ty dlaczego nie chciałaś na niego czekać. – Syknął wściekły.

-Bo ja bym się nigdy nie doczekała i ty o tym doskonale wiesz. 

-Proszę jesteś dziewczyną. Masz niezły gust, ładnie się ubierasz, gdybym nie miał Celiny to bym się za ciebie brał. To jak pomożesz mi? To babskie sprawy. Nie chcę niczego spaprać. 

-Jak musisz to przyjdź z tym kimś. Kimkolwiek on jest. 

-To mój przyjaciel z kadry! Zobaczysz polubisz go tak samo jak mnie. Będzie takim drugim głosem w tej sprawie. –Powiedział podekscytowany.

-Przychodź czekam. 

Zaparzyłam sobie w kuchni spokojnie najciemniejszą jak się dało herbatę i ją osłodziłam. Po czym usiadłam do stołu z laptopem. Nie minęła chwila, a usłyszałam, że drzwi do domu się otwierają, a  potem zamykają z impetem. 

-Co ty do niej się nie puka.- Usłyszałam tylko wrzask Forfanga z przed pokoju, a potem wszedł do mojego pokoju. 

-Gdzie jesteś? - Wydarł się gdy zobaczył, że nie ma mnie tam gdzie jestem praktycznie zawsze. 

W łóżku.

 - Jadalnia. - Opowiedziałam i dalej wgapiałam się w ekran czytając tłumaczenie nowego odcinka serialu. 

W końcu Johann i jego kumpel wparowali do jadalni, a ja musiałam zrobić przerwę w oglądaniu  serialu i  zapoznać się z nowym znajomym.

-Cześć Johann. 

-Cześć, cześć. Chodźmy do Ciebie co? Masz dużo gniazdek w pokoju, a będą nam potrzebne. Mamy laptopy i musimy znaleźć coś wyjątkowego. 

-Myślałam ,że żartujesz.-Westchnęłam, a więc cała ta farsa to prawda. 

- Też tak myślałem, dopóki nie przyjechał po mnie w 3 minuty. Krzycząc, że musi to zrobić już, teraz. Tak w ogóle to Daniel jestem. 

-Sorry z tego całego wariactwa zapomniałam się przedstawić. Rose.- Odpowiedziałam. 

-Już, już.  Prowadź księżniczko. Nie mamy czasu. -Powiedział Johann, a ja zabrałam tylko laptopa ze stołu i herbatę. 

Siedziałam na łóżku oparta o ścianę, obok mnie Daniel, a Forfang siedział przy moim długim na całą szerokość ściany blacie. 

-Co Ci odbiło?- Zapytałam szukając tego pierścionka. - Masz 20 lat. Laska Ci nie ucieknie, a jak ucieknie to znaczy, że to nie ta. 

-Rose ma racje. To głupi pomysł. - Potwierdzał Daniel

-Zamknij się Róża.- Wymówił z trudnością moje imię po polsku. 

-Dobra, dobra tylko tak mówię ok? A może wpadliście? Wiesz dziecko to nie koniec świata, nie trzeba od razu brać ślubu i innych tego typu...

- Nie wpadliśmy! Czemu Wasza dwójka tak po prostu nie może zrozumieć, że ją kocham! 

-Ale po co te zaręczyny od razu. Jeśli ją kochasz to poczekaj te 5 lat. Wtedy będziesz kochać ją tak samo i to będzie odpowiedniejszy wiek do ślubu. Czy ty serio chcesz mieć żonę w wieku 20 lat?

-Chcesz być mężem w wieku 20 lat?- Zadał pytanie Daniel. 

-Ja jestem pewny, że...

-To za 5 lat też będziesz tego pewny. Laska Ci nie zwieje. – Próbowałam mu przetłumaczyć.

-To czemu ty od niego zwiałaś?- Zapytał.

-Ale Johann, ja i on to inna bajka. Dzieliło nas zbyt wiele. Byliśmy z innych światów, a on mnie nie kochał tylko wykorzystywał. To jest zasadnicza różnica między Twoim związkiem, a moim. 

-Co za on? -Zapytał Daniel. 

-Nieważne.- Mruknęłam. 

-Sam chciałbym wiedzieć, ale Rose mówi tylko, że był starszy, dużo wyjeżdżał, dużo ją zdradzał i nigdy nikomu o niej nie mówił i.....

-Starczy Forfang. Morda w kubeł i szukaj tego pierścionka. - Wysyczałam zła.

-Widzisz...Biedaczka nadal rozpacza. - Humor mu powrócił.

-Wcale nie rozpaczam. Minęło pół roku. Jest okej. Cieszę się życiem i nie martw się nadal myślę, że kiedyś znajdę kogoś kto mnie pokocha, ale naprawdę.... Nie tak jak on. 

-Nie zdradziła nawet jego imienia.... Więc nie można mówić po imieniu. 

-Nie chcę nigdy w życiu słyszeć tego imienia i cieszę się, że nie wiesz jakie to imię.- Powiedziałam przeglądając strony. 

-Może ten?- Zapytał Daniel, byłam mu wdzięczna, że chcę przerwać durną dyskusje między mną, a moim kochanym sąsiadem.

-Zależy co dziewczyna lubi w pierścionkach. 

-Mnie się pytasz. Nie moja dziewczyna.- Powiedział. 

-Ja też ledwo co ją znam.- Odpowiedziałam.- Forfang? Wypowiedz się. 

-Ja....Ja....Ja nie wiem. Nie wiem jakie pierścionki zaręczynowe ona lubi. Skąd mam to wiedzieć. Nigdy mi o żadnym nie opowiadała. 

-Nie dajmy się zwariować. Pierścionek w tym wszystkim nie jest najważniejszy. Zresztą na pewno jej się spodoba. 

-Przy tej paniusi wcale nie byłbym tego taki pewien.- Szepnął mi do ucha, tak żebym tylko ja mogła usłyszeć, co skutkowało moim śmiechem. 

Daniel niewątpliwie był czarujący, przystojny, sympatyczny. Był w moim typie. Blondyn, wysoki, niebieskie oczy...Właśnie oczy. To były jedne z najcudowniejszych jakie widziałam. 

-Szukajmy dalej. Potem wybierzemy najładniejsze. -Zarządził Forfang. 

-Mam tego dosyć.- Mruknął po 15 minutach. Ile można patrzeć się na pierścionki. Przecież one wszystkie są prawie identyczne.- Mówił cicho Daniel, tak żeby Johann nie usłyszał. 

-Zgadzam się.- Odpowiedziałam. 

-Masz coś ciekawego?- Zapytał i spojrzał w ekran mojego laptopa.-Ej oszukujesz! Kupujesz buty kiedy ja muszę patrzeć na to żelastwo. 

-Wybacz, niech to będzie nasza tajemnica, okay?- Zapytałam równie cicho jak on. 

-Za chronienie tajemnic się płaci.- Powiedział pewnie. 

-Ahh...Tak to jaka jest cena?

-Powiedzmy, że jutrzejsza kawa?- Odpowiedział.

-Okay.- Powiedziałam.- Niech będzie. Widzę, że nie cenisz się drogo jako powiernik sekretów. 

-Cóż może skorzystasz z tej opcji jeszcze nie raz...- Flirtowaliśmy. 

-Co wy robicie?- Odwrócił się od swojego laptopa Johann i przewrócił oczami. 

-Naradzamy się w sprawie pierścionka, ale jednak nie jest taki ładny jak nam się wydawało na początku, więc Ci go nie pokażemy. 

-Właśnie.-Odpowiedziałam zaszokowana. 

Chyba właśnie poznałam mistrza kłamstw na poczekaniu. 

Chociaż nie, to niemożliwe. 

Nikt nie pobije w tym Toma Hilde.  

-Wiedziałem, że jak co do czego przyjdzie to i tak sam znajdę ten pierścionek! Patrzcie i podziwiajcie.-Powiedział Johann i podał nam swojego laptopa. 

-Ładny.-Powiedziałam byleby zakończyć jak najszybciej te męki. 

-Tak przepiękny. Musisz go kupić.- Powiedział Daniel, bo miał już tego dosyć chyba tak samo jak ja. 

-To świetnie, bo jutro jedziemy po niego razem do sklepu. -Odpowiedział.- O której kończysz wykłady Róża?

-12. 

-Będziemy po Ciebie pod uczelnią.- Stwierdził i zaczął pakować swój dobytek do torby. 

-Nie możesz go kupić sam? Już i tak powiedzieliśmy Ci co o nim myślimy.- Starał się Daniel. 

-Ale w Internecie, a sklepie to wielka różnica! 

-Dobra, dobra. Będziemy. Spoko. - Powiedziałam, żeby go nie drażnić. 

Chyba i tak był tym bardzo przejęty. 

Świat oszalał, żeby zaręczać się w wieku 20 lat, przecież to będzie katastrofa, a on z tą Celiną to nawet dwa lata nie jest. 

Chłopacy wyszli, a ja znów zostałam w domu sama. Cisza, spokój i rodzice zrobili sobie wakacje w grudniu. Lepiej być nie mogło. Niestety jak to w życiu bywa cisza i spokój muszą zostać brutalnie przerwane ,a nastąpiło to gdy poszłam otworzyć drzwi, a w nich stał Tom Hilde.

Każdy powinien mieć tak przejebane...

-Cześć. Mogę wejść?

-No nie bardzo. Czego chcesz?- Zapytałam. 

-Mam tak z tobą rozmawiać w progu?- Zapytał lekko się uśmiechając. 

- Ja nie chcę w ogóle z Tobą rozmawiać.- Odpowiedziałam zgodnie z prawdą. 

-Daj mi 10 minut. - Powiedział.

-Dobra wchodź, ale tylko dlatego, że boję się, że sąsiedzi nas zobaczą. 

Zawsze był dobrym aktorem. 

- Ostatnio nie było u nas w porządku. 

-Nas nie ma i tak naprawdę nigdy nie było.- Odpowiedziałam siadając przy biurku. 

-Przestań...

-Tak...To były tylko urojenia małej dziewczynki, bo chciała, żeby ktoś ją pokochał. Tylko, że ty mnie wcale nie kochałeś. Nigdy.

-Może o tym nie wiesz...Jesteś młoda, nie winie Cię za to, ale ludzie okazują sobie miłość na różne sposoby. 

-Może i bym uwierzyła w Twoje bajeczki gdybym nie wiedziała jaki jesteś naprawdę. Po co tu jesteś? 

-Bo za tobą tęsknie.

-Błagam Tom. Jestem młoda, głupia, ale nie całkiem bez mózgu. Co konkurs w PŚ masz inną laskę. Dla Ciebie świat to łapanie chwili, życie teraźniejszością, a ja chcę mieć w przyszłości stabilną rodzinę i męża, który będzie mnie kochać.  Oczekujemy od świata zupełnie czegoś innego i najlepiej będzie jeśli każde z nas pójdzie w swoją stronę. Inną stronę. 

-Ale brakowało mi ciebie przez te 6 miesięcy, przez te 6 miesięcy próbowałem zapomnieć. Walczyłem żeby nie przyjść, ale cholera nie mogę sobie tak kompletnie odpuścić. 

-Tom...- Spojrzałam w jego oczy i o ile Tande miał jedne z piękniejszych par oczu jakie widziałam tak Hilde przodował w tym rankingu. Zawsze miał oczy pełne ciepła i był miłym człowiekiem, dopóki nie poznało się jego nocnej strony.-Tom ja nie chcę być kimś niewidzialnym, jakimś chorym punktem zaczepienia, nie mogę być z człowiekiem o dwóch twarzach. Nie mogę być z kimś kogo czasami bardzo kocham, a jak pokaże swoją inną stronę to nienawidzę i wcale nie chcę, żebyś się zmieniał. Nic z twoich zmian nie będzie, bo ludzie się nie zmieniają, a ja nie umiem cię zaakceptować. Wybacz może gdybym urodziła się parę lat szybciej, może nie dzieliłoby nas tak wiele, ale ja już nie umiem Ci zaufać, bo jesteśmy z dwóch innych światów. 

-Ale mnie kochasz. - Powiedział i kucnął przed moim fotelem obrotowym, na którym siedziałam. 

-Może i jestem romantyczką, ale sama miłość nie wystarczy. Przerabialiśmy to i było kiepsko. Nie chcę do tego wracać. 

-Gdybym powiedział wszystkim o Tobie, gdybym się zmienił ograniczył imprezy. 

-Tom ja dwa razy do tego samego bagna nie wchodzę. 

-Ale gdybym....

-Dla mnie ta sprawa jest zakończona. Bagno nigdy nie zmieni się w jakiś piękny strumyk. Nie mam do Ciebie zaufania. 

-A pozwolisz mi je odbudować? -Spojrzał jeszcze raz w moje oczy, a ja w jego. 

Przepadłam.

Jeśli Tom Hilde jest naprawdę takim dobrym aktorem niech go piekło pochłonie. 

-Nie wiem czy mam siłę.- Odpowiedziałam i znów spojrzałam na niego, kucającego przy moim krześle, gapiącego na mnie. 

Każdy powinien mieć tak przejebane...

_______________

Heeej!

 Ten rozdział nie miałbyć tak psychiczny, ale wiecie na początku musi tak być, żeby na końcu było jak chcę i żeby w trakcie opowiadania wydarzyło się to co chcę. Postaram się, żeby następne były mniej psychiczne, ale nie mogę obiecać. Dacie wiarę,że w wordzie na lapku to miało 6 stron, a jak przerzuciłam się na komputer to tylko 4? O.o 

W każdym razie rozdziały będą mniej więcej takiej wielkości i będą pojawiać się raz na tydzień w poniedziałek chyba, że wyrobię się szybciej to wtedy będę dodawać w weekendy :P Ale generalnie to raczej nastawiajcie się na poniedziałek. :P To jak zostaje ktoś czytać ten psychiczny badziew?