Rozdział 2

- Chciałbym mieć taką minę wychodząc ze szkoły. 

-Studiujesz?- Zapytałam siedząc w samochodzie Forfanga. 

-Nie no co ty.- Odpowiedział Daniel. -Ale to nie zmienia faktu, że gdy kończyłem lekcje  nie miałem zbyt ciekawego wyrazu twarzy.

-Studia są inne. Dość odmienne.- Odpowiedziałam. 

-Róża? Czemu jesteś taka szczęśliwa?- Zapytał podejrzliwie Forfang. 

-A nie mogę?- Odpowiedziałam pytaniem na pytanie. 

-Możesz, ale przecież ty jesteś wieczną pesymistką, dość aspołeczną w dodatku. Tryskać tak uśmiechem i być w dobrym humorze to do Ciebie dosyć niepodobne. 

-Nie masz już się czego czepiać?- Zapytałam. 

-Mam. Mogę czepiać się mnóstwa rzeczy, ale tego nie robię, bo jestem Twoim kochanym kumplem z ulicy obok, przyjacielem oraz kolegą ze szkolnej ławki z liceum. 

-Ile tytułów sobie nadałeś.- Zaśmiał się Daniel. 

- I to jeszcze niezbyt słusznie.- Powiedziałam. 

-Niby jaki tytuł nie jest słuszny?- Zapytał. 

-Domyśl się głupolu. - Pokazałam mu język. 

-Ja do Ciebie tak ładnie, że jesteś moją przyjaciółką, a ty mnie od głupoli. Dzięki. Muszę z Tobą przeprowadzić poważną rozmowę we dwoje. Wieczorem, bo chyba wiem jaki jest powód tego Twojego uśmieszku i to mnie niepokoi. 

-Wieczorem nie mogę. Umówiłam się.- Odpowiedziałam. 

- Kurwa wiedziałem. Niepokoi mnie fakt, że chyba wiem z kim.

- Że co?- Zapytałam całkiem zaskoczona.

To nie czas, pora i miejsce, żeby o tym mówił. 

Zwłaszcza przy prawie obcym chłopaku.

-Te Wasze śmieszki przy wybieraniu pierścionka. Umówiliście się?- Zapytał, a mnie zatkało, bo jakby tak mamy spotkać się dziś na kawie, ale od razu po wybraniu tego cholernego pierścionka, ale i nie bo przecież chodzi mu o wieczór. Wieczór spędzam z Hilde.

Cholera. 

-Tak, rozgryzłeś nas.- Powiedział Daniel i się do mnie uśmiechnął. 

Jestem mu tak cholernie wdzięczna. 

-Fajnie, ale w sumie i nie fajnie. Obiecajcie, że nawet jak Wam nie wyjdzie to....

-Idziemy tylko na kawę.- Powiedziałam wysiadając z samochodu na parkingu podziemnym. 

-W sumie teraz to już dwie.-Szepnął mi.- Ta następna to za uratowanie Ci dzisiaj tyłka i mam nadzieję, że wiesz co robisz.

- Też mam taką nadzieję.- Odpowiedziałam.- Dziękuję.

-Podziękujesz na tych dwóch kawach.- Zaśmiał się i ruszył na przód w stronę Johanna. 

Gdy znaleźliśmy się już u jubilera, a Johann powiedział ekspedientce o jaki pierścionek mu chodzi, ta pokazała nam go z bliska, zapytał się:

-Może być? Nie jestem pewien. 

- Jak dla mnie jest ładniejszy niż na stronie i wcale nie mówię tego, żeby jak najszybciej stąd wyjść.-Powiedział Daniel. 

-To prawda. Jest ładny.- Potwierdziłam.

-To biorę.- Wyszczerzył się.

-To całe wariactwo jest chore,ale on się cieszy.- Przyglądał się mu Daniel.

-Cóż... Każdy pieprzy sobie życie na własny sposób. On to zrobi mając 20 lat i biorąc ślub. Może szaleństwo to też jakiś rodzaj szczęścia?

-Nie wybacz. Ja się nie dam do tego przekonać.- Zaśmiał się ,a ja razem z nim.

-Może to i lepiej, bo sama nie wiem czy w to wierzę.- Uśmiechnęłam się.

-Johann...Będziemy Ci jeszcze na coś potrzebni?- Zapytał nagle Daniel.

-Nie idźcie już sobie na waszą randkę, tylko pamiętajcie... Nie chcę, żeby dwójka moich przyjaciół w przyszłości rzucała się sobie do gardła.

-Nie masz się o co martwić.- Mruknął Daniel i wyszedł ze mną od jubilera.

-To kawa jak się umawialiśmy czy coś innego?

-Dopasuję się do Ciebie.- Odpowiedziałam.

-Czyli kawa.- Uśmiechnął się.

Poszliśmy do kawiarni. Ja zamówiłam zieloną herbatę, a Daniel jakąś kawę. Cały czas opowiadaliśmy sobie o dziwnych rzeczach, śmiejąc się z nich dopóki nie dostaliśmy zamówienia.

-Mówił Ci już ktoś, że masz ładne oczy.- Uśmiechnął się do mnie Daniel.- W sumie dziwne gdyby nikt Ci tego nie powiedział.

A ja zastygłam w bezruchu, z filiżanką przy ustach.

-Nikt mi jeszcze tego nie mówił.- Uśmiechnęłam się odkładając na stolik naczynie z napojem.- Ty też masz całkiem, całkiem. Muszę przyznać, że są wysoko na mojej liście.

-Wysoko? Nie najwyżej?- Powiedział zaskoczony.

-No nie...Przykro mi.- Powiedziałam, a ten się zaczął śmiać.

-Trudno. Powiedz mi przynajmniej jaki szczęściarz jest przede mną.

- Mój...

-A tak twój były.-Nie dał mi skończyć.- Kumam.

Tak mój były, albo i niezupełnie były? Wczorajszy wieczór był dosyć dziwny. Cóż... W każdym razie spotykamy się dzisiaj na kolacji. U niego.

-To z kim spotykasz się wieczorem jeśli można wiedzieć?- Zapytał Daniel.

-Tak...Jasne, jasne. Ze starym kumplem. Wiesz trochę się nie widzieliśmy i chcemy się spotkać, pogadać.- Okłamałam go.

-Rozumiem, a gdzie był?- Dopytywał się.

-Teoretycznie blisko, praktycznie w innej galaktyce.-Powiedziałam.- A ty jak spędzasz wieczór?

-No wiesz ja i randka z moją dziewczyną czyli lodówką.

-Ty coś w ogóle jesz?-Zapytałam.- Wybacz, ale jak dla mnie jesteś wychudzony.

-Przestań. Wcale nie. Zresztą odezwała się ta gruba.

-No wiesz...Mi nie pasuje bycie płaską deską. Po prostu tak mam i moja mama też tak miała, powiedziała, że zmieniła jej się figura jak urodziła pierwsze dziecko. No czyli wiesz jeszcze trochę będę płaska. Nie będę się spieszyć jak nasz kolega.- Zapewniłam.

-Ja też.-Odpowiedział.

-Nie jesteś z tego rodzinnego typu?- Zapytałam.

-Jestem. Mam trójkę rodzeństwa. Chciałbym mieć kiedyś kobietę i później jeszcze dzieci, ale to dość odległe plany. Na razie mam 3 dziewczyny i zajmuję się tylko nimi. Lodówkę i moje dwie narty.

-No ta lodówka to pewnie zwłaszcza Cię pochłania.- Uśmiechnęłam się.

- Z drugą kawą wcale nie żartowałem. Muszę mieć coś za Twoje krycie. Chociaż sam nie wiem przed czym.

-Dobra, rozumiem. To kiedy i gdzie?

-Zgadamy się na fejsie.

-Okej.- Odpowiedziałam.- Będę się już zbierać. Muszę kupić jeszcze kilka rzeczy, a potem to już sam wiesz.

-Jasne, leć.- Odpowiedział.

-Do zobaczenia.- Pomachałam mu i wyszłam z kawiarni.

Później wróciłam autobusem do domu, starałam jakoś się ubrać. Wyglądać całkiem ładnie, ale jak stanęłam przed lustrem i spojrzałam sobie prosto w oczy wiedziałam, że nic z tego nie będzie i popełnię kolejny błąd.

Dwa razy do tego samego bagna się nie wchodzi.

Ludzie się nie zmieniają.

Przecież to nie ma sensu i czy ludzie będą o nas wiedzieć czy nie... Co to da?

Rzuciłam się na łóżko w samej bieliźnie i wybrałam numer Hilde:

-Halo? Rose co się stało?

- Nie przyjdę.- Powiedziałam prosto z mostu.

-Dlaczego? Stało się coś?

-Tom, bo ja nie chcę. Nie mogę. Nie powinnam. Chcę iść własną drogą i kiedyś kogoś na niej spotkać. Mieliśmy szanse nie wyszło nam.

-Bo nie traktowaliśmy tego poważnie.

-Nie Tom, ty nie traktowałeś tego poważnie.

-Ale chcę zacząć, brakuje mi Ciebie.

-Jakoś sobie poradzisz. Nikt nie jest niezastąpiony. Zresztą...Ja nie zniosłabym faktu gdyby historia zatoczyła koło.

-Ale nie zatoczy.

-Kiedy ja nie jestem przekonana.- Powiedziałam.

-To przyjdź. Porozmawiamy.

-Nie, bo jak przyjdę to wiem jak to się skończy. Tom nie chcę, żebyśmy mijali się bez słowa na ulicy, ale nie mogę też z Tobą być. Chcę, ale nie mogę. Zachowujmy się jakby to między nami nigdy się nie wydarzyło. Jakbyś był tylko kumplem mojego kumpla.

-Chyba za dużo ode mnie wymagasz Rose.- Odpowiedział i zakończył rozmowę.

Każdy powinien mieć tak przejebane...

 _________________

Hej witam Was w piękny poniedziałek. 

Rozdział z serii pierdolę nie poprawiam :P 

Ale mam nadzieję,że Wam się podoba i zostawicie komentarz :* 

 To nie boli XD

Chyba,że macie stłuczone 10 palców.