Rozdział 6

Nie drżałam o to, że Hilde będzie chciał się ze mną spotkać, czy że gdzieś na ulicy spotkam Daniela. Najgorsze było to, że nie odzywał się do tej pory. Trudno, widocznie tak miało być, ale informacja o mnie i o Hilde znalazła się u kogoś, kogo reakcji nie mogłam przewidzieć i cholernie bałam się, co  z tym. Cóż moje serce to była całkiem inna historia i nie chciałam do tego wracać. Chciałam zapomnieć. 

Skupiłam się na uczelni, projektach nawet w firmie rodzicom zaczęłam pomagać i sobie u nich  dorabiałam.  Sytuacja  u Johanna była też średnia. Wrócili do siebie z Celiną, ale nie byli już zaręczeni. Zaczynali właściwie od samego początku, a Johann się cieszył i męczył jednocześnie. Forfang czekał na mnie przed uczelnią po swoim treningu. 

-Jedziemy gdzieś na kawę? -Zapytał, gdy wsiadłam do samochodu.  

-Jasne.-Odpowiedziałam. 

-Daniel się do Ciebie odzywał? 

-To ty go widziałeś 30 minut temu. 

- On tęskni. 

-Skoczmy ten temat. On się nie odzywa. 

-Chciałbym tak, żeby Celina przestała się odzywać. 

- Okropny jesteś. -Powiedziałam 

- Po tej akcji z niby ciążą coś się zmieniło. Nie wiem ile tak pociągniemy. 

-Dacie sobie rade. 

-Dzięki ze w nas wierzysz. Szkoda ze nie wierzysz w samą siebie.

-Wiesz boję się.-Powiedziałam 

-Czego?

-Powiedziałam Danielowi o tym, z kim się spotykałam wcześniej. 

-Nie zareagował dobrze?- Zapytał. 

- A jak myślisz, przecież się do mnie nie odzywa. Nie spodziewałam się aprobaty, ale myślałam, że jakoś to zaakceptuje, a teraz się tylko boję, że będzie z tego nieprzyjemna afera.  

-Daniel taki nie jest. Powinnaś wiedzieć. - Spojrzał mi w oczy i się uśmiechnął.

-Okazuje się, że nie znam ani siebie, ani Daniela i nic już nie wiem. Po prostu budzę się w nocy i ogarniam, co teraz... Odkąd myślałam, że mam raka nie czułam się tak przerażona. To jest straszne i nie służy mojemu zdrowiu. 

-Uwierz Tande jest dziwny, często śpiewa różne ody do kotleta, ale nic nie powie. 

-Ja się boję i nie wiem czemu. Jestem po prostu tym przerażona.-Powiedziałam wchodząc do kawiarni.

Byłam tu pierwszy raz z Danielem na kawie. Zamówiliśmy z Forfangiem kawę i usiedliśmy do stolika.  

-Rozstania nie są przyjemne. - Powiedział łapiąc mnie za rękę, jakby chciał w ten sposób dodać otuchy.

-Życie jest mało przyjemne.- Stwierdziłam.-  Myślę, że zrobię sobie przerwę Johann.

-Od życia?- Zaśmiał się niepewnie, ale wcale nie było mu do śmiechu.

-Dokończę ten rok i wyjadę do Stanów. Na razie na rok, ale potem, kto wie jak życie się potoczy.

-Chcesz mnie zostawić?- Zapytał.- Nie tylko mnie, ale rodziców, mnie, Daniela, mnie i resztę znajomych?- Zaczął oburzony.

-Chcę odpocząć. Zacząć gdzieś na nowo.

-Chcesz uciec.- Powiedział i trafił w punkt, bo chciałam. - Za dobrze Cię znam Róża.- Mam rozumieć, że jakoś zaczęłaś się przygotowywać do tego wyjazdu, bo nie rzucasz słów na wiatr?

-Wzięłam już wszystkie potrzebne papiery, żebym mogła jechać na wymianę. Powoli muszę zacząć je wypełniać.

-Co musiałoby się stać, żebyś nie chciała wyjechać? -Śledził każdy mój ruch, podczas gdy kelnerka podawała nam nasze zamówione wcześniej kawy.

-Nie wiem. Musiałabym poczuć, że chcę tu zostać. Chociaż myślę, że w mojej obecnej sytuacji najlepiej będzie jak zmienię na trochę środowisko.

-Ale nie ma jeszcze 100% decyzji?

-Nie wiadomo, czy przyjmą mnie na program.

-Może zachowam się jak egoista, ale chciałbym, żeby Cię nie przyjęli.

- Zmieńmy temat na jakiś weselszy.

-Chyba nie mamy weselszych tematów. Staliśmy się zdołowani i starzy.-Powiedział, chociaż wreszcie w jego głosie można było wyczuć odrobinę ciepła.

-Nie lubię jak jesteś smutny.-Stwierdziłam.

-Ja też nie lubię, gdy ty jesteś smutna.-Odpowiedział 

Siedziałam z Johannem jeszcze trochę na kawie, a potem wróciłam na piechotę do domu, bo musiałam się przewietrzyć. 

Dochodząc zobaczyłam samochód Daniela stojący na ulicy. Chciałam wejść niezauważona do domu, nie zwracając wcale uwagi na jego wóz. Niestety, gdy otwierałam bramkę Tande wysiadł z samochodu. 

Każdy powinien mieć tak przejebane...

-Rose musimy porozmawiać. 

-Nic nie musimy. - Odpowiedziałam. 

-Musiałem sobie to wszystko poukładać. 

-Zrozumiałeś, chociaż?- Zapytałam zamykając bramkę przed nim. 

-Nie, nadal tego nie pojmuję.

-Więc, co tu robisz?- Prychnęłam. 

-Bo chcę to zrozumieć, a mogę zrozumieć to tylko dzięki tobie.  

-Gdybyś wiedział o mnie trochę ,to byś zrozumiał, ale my nic o sobie nie wiemy. 

-Ale Cię kocham. 

-Nie możesz mnie kochać skoro mnie nie znasz. Nie możesz kochać obcego.-Powiedziałam nadal stojąc za zamkniętą bramką. 

-Przecież nie jesteś dla mnie obca. 

-Daniel nie wiesz kiedy mam urodziny, nie znasz moich znajomych, nie wiesz jaki jest mój ulubiony kolor, co chce w życiu robić, nic nie wiesz. 

-Ale chcę się dowiedzieć.-Powiedział I wrócił po coś do samochodu.  

Wyjął z niego wielki bukiet czerwonych róż. 

-To dla Ciebie.-Wyciągnął w moją stronę rękę z kwiatami. 

-Czemu mam Ci mówić o wszystkim skoro ty ciągle milczysz?  Czemu mam Ci mówić o Hilde, czemu mam Ci opowiadać, co mnie zmieniło, a ty? Nadal będziesz chciał zachować wszystko dla siebie.  

-Tak jest lepiej.-Nadal miał wyciągnięta rękę z kwiatami. 

-Dla kogo Daniel? 

-Dla Ciebie i....

-Przede wszystkim dla Ciebie.-Powiedziałam.- Ja bym to jakoś zniosła. Myślałam, że ja należę do tych tchórzliwych, ale nie znałam Ciebie.  

-To bolało.-Powiedział i  opuścił w końcu rękę z kwiatami.

-Jak powiedziałeś, że mam wyjść z Twojego mieszkania po tym jak Ci powiedziałam  też bolało. Byłeś pierwszą osobą, której o tym powiedziałam.  Nikt nie wie. To dla mnie sporo znaczyło....

-Wiem i przepraszam, nikt się przecież nie dowie. -Powiedział i znów wyciągnął rękę z kwiatami uśmiechając się.-To na przeprosiny. 

- Daniel ja nie mogę z Tobą być. Dużo nad tym myślałam i nie znam Cię tak jak powinnam. Mam straszny chaos w głowie. 

-Ale ja wiem, że chcę być z Tobą. 

-Nie mów tak, bo ty też mnie nie znasz.-Powiedziałam.- Zależy mi na Tobie Daniel. Cholernie. Wiesz przecież, że gdyby tak nie było to nigdy byś się nie dowiedział o Tomie, ale niektóre decyzję podjęliśmy za szybko i chciałabym je cofnąć. 

-Chcesz ze mną zerwać?- Zapytał się zmieszany. 

-Ty ze mną zerwałeś.- Mruknęłam.  

-Ale wiesz, że nie chcę żebyśmy byli oddzielnie po prostu potrzebowałem czasu.- Zaczął się tłumaczyć. 

-Ja też potrzebuje czasu i chce się z Tobą spotykać, ale tak żeby sie poznać, potem oboje stwierdzimy czy to ma sens czy nie jak dobrze się poznamy.- Powiedziałam otwierając bramkę.

-Czy ty mi proponujesz coś bez zobowiązań?- Zaczął się śmiać.

-Wiem, że oboje potrzebujemy czasu, żeby ogarnąć czy coś do siebie czujemy. Zresztą najpewniej wyjadę na rok z Norwegii, a potem, kto wie czy wrócę.

-To przeze mnie? -Zapytał się.

-Nie, ale jeśli nadal chcesz to pozwól się temu toczyć samoistnie. Co będzie to będzie. Chociaż zrozumiem, że nie chcesz skoro pewnie wyjadę. W każdym razie możesz teraz zdecydować.  Jeśli odejdziesz to nasz całkowity koniec. Jeśli wejdziesz to zaczynamy od początku, ale tak na serio, bez pośpiechu. Decyzja należy do Ciebie.- Zakończyłam i czekałam na jego ruch. 

A gdy byłam niepewna jego wyboru, serce wyrywało mi się z klatki piersiowej i cholera 

Każdy powinien mieć tak przejebane.

_________

Hej! Wiem, że rozdział nie jest górnolotny, ale patrzcie xD Jest przed poniedziałkiem. 

W sumie tylko dlatego, że jutro zaczynam pracować, ale ten rozdział to jakby prolog do pewnej rzeczy  i no on musiał chyba być taki niejaki i wiem, że to nie jest górnolotne, ani nawet średniolotne xD, ale bardzo prosiłabym Was o wsparcie w komentarzach. To dużo dla mnie znaczy,